Hieronder een zeer beknopt verslag.
Woensdag 15 augustus komen we om 2 uur ‘s-nachts op Spitsbergen aan. Het is er volop licht. Pas om 17.00 uur vertrekt de boot, dat betekent dat de ochtend ter eigen besteding is. Spitsbergen telt 3000 inwoners. De hoofdstad Longyearbyen betreft vooral huisvesting voor de mijnwerkers en daartoe ondersteunende diensten.
In de middag haalt de bus ons op voor een rondrit. Met een snelheid van 3 kilometer per uur brengt de bus ons naar het lokale museum en daarna naar een kunstgalerij.
Om 17.30 uur vertrekt de boot. In de avond een bezoek aan Barendsburg. Een Russische mijnwerkersplaats. Vergane glorie uit de Sovjettijd, maar met een alleraardigst museum, met niet alleen informatie over de Russische poolgeschiedenis, er is ook veel over Willem Barendsz te zien. Aansluitend een muzikale show van een aantal mijnwerkers met vrouw.
Slapen heb ik deze nacht niet echt
gedaan door de herrie van de motor, de machine heet dat overigens aan
boord van een schip. Buiten zijn er een stuk meer bergen met sneeuw te
zien en rond het schip is er nu ook drijfijs aanwezig.
Met zodiacs maken we een landing op Smerenburg. Een belangrijke plek in
de geschiedenis van de walvisvaart. Vele Hollanders hebben hier gewerkt.
Resten van de ovens waar de walvissen gekookt werden zijn er nog te
zien. Het waait er flink, dus bepaald warm is het er niet. Er is weinig
voorstellingsvermogen voor nodig om te beseffen welke ontberingen men
hier heeft moeten doorstaan.
In de avond vaart de boot langs een grote gletsjer en houdt daar ook
enige tijd stil. De temperatuur van een op volle kracht werkende vrieskist straalt er van af. Er
worden aardig wat foto's gemaakt. Met donderend geweld breekt een stuk
ijs af, het levert golven met de nodige deining voor het schip op.
De volgende ochtend gaan we met de zodiacs aan land bij Signehame Krofjord, waar in de tweede wereldoorlog een Duits weerstation heeft gestaan dat gebombardeerd is. De restanten in de vorm van verroeste oliedrums en degelijke liggen er nog. Een wandeling van een uur of twee door een permafrost gebied bezaaid met stenen. Daarna een rondje langs een meertje waar de vogels nesten hebben gemaakt aan de steile kliffen. De vogels zijn merkbaar bezig met het opvoeden van hun jongen, agressief proberen ze menselijke bezoekers uit hun gebied te verdrijven. Met duikvluchten en zelfs landingen op hoofden proberen de vogels angst in te boezemen.
In de middag varen de Zodiacs vlak langs een gletsjer met opnieuw volop mogelijkheid voor het maken van foto's en film waarbij we een aantal walrussen zagen liggen op een ijsschots.
Daarna weer verder varen langs een vogelklif, hier zagen we twee poolvossen. Na het diner nog een stop bij LLoyd’s hotel, een oranje keet die ooit als bevoorrading gediend zou hebben. Veel kan ik me er er niet bij voorstellen. Hier kon ook walvisvlees geproefd worden, het smaakt naar platgehamerde biefstuk.
De volgende dag bezoeken we
Ny-Alesund.
Dit is een plek waar wetenschappers en onderzoekers huizen. Het wordt
mij niet helemaal duidelijk wat voor onderzoek, maar ik ontdek in elk geval een
weerstation, dus het zal wel met klimaatonderzoek te maken hebben. Erg
gastvrij oogt het niet, alvorens men aan land mag, wordt er aan boord
eerst een lijst met tien geboden voorgelezen. De souvenirshop doet in
elk geval goede zaken. Dat is waarschijnlijk een bron van
neveninkomsten van de wetenschappers-echtgenotes. Het gehucht wordt in
de winterperiode bewoont door 30 mensen, in de zomer zijn dat er 200.
Amundsun, een bekende Noor waarnaar het dorp is genoemd, is tevens de
startplaats waar hij met een vlucht met een zeppelin om de Noordpool
maakte.
In vroeger jaren werden op deze plaats kolen gedolven, maar daar is na een
aantal incidenten met ontbrandend methaangas in de jaren ‘60 een eind
aan gekomen nadat er 12 mijnwerkers bij zo'n explosie omgekomen waren.
Een dagje later wordt een stuk gelopen langs het strand waar de ijsklompen aanspoelen. We lopen een stuk tot aan een gletsjer en varen met de zodiacs weer terug. Het is ondertussen flink gaan sneeuwen, ook de wind trekt wat meer aan.
Later in de middag, terug op de
boot, wakkert de wind
verder aan en komt er de nodige golfslag. Een aantal medereizigers ziet lijkbleek en
kotst hun maaginhoud in de daarvoor zojuist op de tafels neergelegde
zakken.
Ik heb naast stalen zenuwen, een olifantshuid en een loden pijp ook
zeebenen, dus nergens last van en geniet hoe in het restaurant de
serveersters ervaren met borden met soep manoeuvreren. Wel makkelijk,
zo’n storm, je hoeft je bord niet schuin te houden, de soep stroomt zo
de lepel op.
Dat was eigenlijk de laatste activiteit, afgezien van een afscheidsparty. Omdat ik daar niet bepaald een liefhebber van ben, laten we die maar voor wat het is.
Opmerkingen? Vragen? Stuur me dan een mail!
Met vriendelijke groet,
Ed
Reageren op deze site? Stuur ons een
mail.
